Reply to thread

Message: <blockquote data-quote="KaNi" data-source="post: 2789" data-attributes="member: 22">மயூரா ஆர்வத்துடன் மதனிகா-அந்தரன் திருமண ஏற்பாடுகளை திட்டமிட்டாள்.உடன் பரிசம் என்று முடிவானதால் அதற்கும் சேர்த்து துணிமணிகள்,பரிசு பொருட்கள்,அலங்காரங்கள் எல்லாவற்றையும் மயூராவே மதனிகாவுடன் சேர்ந்து திட்டம் தீட்டினாள்.தன் அக்காவின் இரசிகத்தன்மை பெரிதும் மாறியிருப்பது மதனிகாவிற்கு ஆச்சர்யத்தை விளைவித்தது.சிகையலங்காரம்,உடையலங்காரம் எதிலும் பெரிதாக மயூராவிற்கு ஆர்வம் இருந்ததில்லை என்பது அவள் அறிந்ததே.இந்த மாற்றங்கள் அவளுக்கு புதிது.இந்த மயூரா அவளுக்கு புதிது.அக்காவை மதனிகா ஆழ்ந்து கவனித்தாள்."மது உன் நிச்சயதார்த்த சேலைக்கு இந்த மெரூன் வர்ண இரவிக்கை ரொம்ப பாந்தமாய்யிருக்கும்".ஆரி வெர்க்கில் பொன் வண்ண மணிகள் கோர்த்த அந்த பட்டு இரவிக்கை மயூரா நெய்ததுதான். பேசிக்கொண்டே தங்கையை பார்த்தவள்,அவள் தன்னையே உற்று நோக்குவது கண்டு துணுக்குற்றாள்."என்னடி எதுக்கு என்ன அப்படி வெச்ச கண்ணு வாங்காமா பார்க்குர?நான் என்ன அவ்வளவு பயங்கரமாவா இருக்குறேன்?" மயூரா மதனிகாவை கேக்கவும் மது இல்லை என்பது போல தலையசைத்தாள்."இது என் மயிலு அக்காவானு யோசிக்கிறேன்.எவ்வளவு மாற்றங்கள் உன்கிட்ட அக்கா. உன் இரசனைகள்,தேர்வுகள் எல்லாமே அமர்க்களம் போ.முன்பு நீ இப்படி இருந்தது இல்லையே.உன் உடைகள் கூட என் தேர்வுகள் தானே அக்கா.இந்த மாற்றங்கள் எனக்கு புடிச்சுயிருக்கு அக்கா." மது குதூகலித்தாள்.மயூராவின் உதடுகள் வலியோடு புன்னகையித்தன."வாழ்க்கையில எது நடந்தாலும் நன்மைக்கேனு நினைச்சு முன்னேறி போயிட்டேயிருக்கணும் மது.அங்கே தேங்கி நின்னுட்டா ,வாழ்க்கையின் சுவாரசியங்களை இரசிச்சு அனுபவிக்க தவறிவிடுவோம்னு அமிர்தம் பாட்டி அடிக்கடி சொல்லுவாங்க.இந்த மாற்றங்கள் அதன் விளைவுதான்.அங்க உள்ள பெண்களுக்கு பாட்டி பின்னல் வேலைகள் கற்று கொடுப்பாங்க்க.அப்பதான் நானும் இதையெல்லாம் கத்துக்கிட்டேன்.இந்த உடை,சிகைஅலங்காரம் எல்லாம் பாட்டி கைவண்ணம்தான்.ரொம்ப அருமையான மனிதர்கள்".மயூரா அவர்களை பற்றி சிலாகித்து பேசினாள்."புரியுதுகா ,உன் வலிகளுக்கு எப்பவும் நீ சொந்தமாதான் நிவாரணிளை தேடிக்குவ. அது எப்பவும் உன்னை மீட்டு கொண்டு வந்திடும்.இப்பவும் அதுதான் நடந்திருக்கு.என்ன கொஞ்ச நீண்ட காலம் எங்களை விட்டு விலகி போயிட்ட.இந்த ஐந்து வருடங்கள் உன்னை நீ மீட்டு எடுத்திட்ட,பட் இங்க அப்படியில்லை நிலமை.நீ போனது முதல் அத்தை அத்தான்கிட்ட முகம் கொடுத்து பேசறதுயில்லை. அத்தான் யார்கூடவும் ஒன்றது கிடையாது. மைகிரேன்க்கு மாத்திரை பழக்கமாயிடுச்சு.உன்னோடு இந்த வீட்டு சந்தோசங்களும் போயிடுச்சு.உன்னால அத்தானை மன்னிக்கவே முடியாதா அக்கா?"மது கண்கள் கலங்கியது.மது கைகளை ஆதரவாய் பற்றியவள், "நான் திரும்ப வந்ததே உங்களுக்காகத்தான்.  உன் அத்தானை நான் எப்பவோ மன்னிச்சிட்டேன். அவனுக்காக இல்லை,      என் பவானி அத்தைக்காக. என்னால அவங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள பிளவு வரவேண்டாம். எல்லாத்தையும் நான் சரி செய்யறேன்.என் ஆசை தங்கச்சி கல்யாணம் ஜோராய் நடக்கனும்.அது மட்டும்தான் இப்ப எனக்கு தேவை.கல்யாணப் பொண்ணூ இப்படி கலங்கக் கூடாது.சரியா?" மயூரா மதுவின் கண்களை துடைத்துவிட்டு தன்னோடு கட்டிக் கொண்டாள்."அப்டினா..அப்டினா நீ அத்தான் கூட பேசுவதானே"? மதுவின் மையிட்ட பெரிய விழிகள் மகிழ்ச்சியில் விரிந்தன."உனக்காக செத்து போன உன் கொள்ளுத்தாத்தா கோவிந்தசாமி இப்ப நேரில் வந்தால் கூட ,  அவர்கிட்ட கூட நான் பேச தயாராயிருக்கேன்". மயூரா சிரிக்காமல் சொன்னாலும் மது விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள்." அவரை வம்பிழுக்காமல்       உன்னால் சும்மாவே இருக்கமுடியாதுதானே மயிலக்கா""நம்ப டீ.ன்.ஏ பேட்டன் அப்படி,மாத்தமுடியாது மகளே".மயூரா செல்லமாய் தங்கை தலையை முட்டினாள்.அந்த நேரம் அங்கு பவானி வரவும்,மது சந்தோசத்தில் அவரைக் கட்டிக் கொண்டாள்."அத்தை...அத்தை அக்கா அத்தானை மன்னிச்சிட்டாளாம், இனி அவர்க்கூட பேசுவாளாம்,நீயும் ரொம்ப பிகு பண்ணாமால் என் அத்தான் கூட பேசுவியாம்.    அய்யா ஜாலி ஜாலி" மது துள்ளிக்குதித்தவாறே அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.பவானி புன்னகையித்தவாறே மயூரா அருகில் வந்து அமர்ந்துக் கொண்டார். "எனக்காக நீ அத்தான் கிட்ட பேசாமல் இருந்தியா அத்தே?"மயூரா கேட்டாள்."அவனை விட நீதானே என் உசுரு கண்ணம்மா.  அவன் அப்படி பண்ணுவான்னு யாருமே எதிர்ப்பார்கலடா. உனக்கு எப்படி வலிக்கும்னு எனக்கு தெரியும்.மது சின்னப்பொண்ணு,அவளுக்கு என்ன தெரியும்?நீ நீயாயிருடா,யாருக்காகவும் நீ அந்த மடையன்கிட்ட பேச வேணாம்"அவர் கரம் மயூரா தலையை ஆதரவாய் வருடியது.மயூராவிற்கு சிரிப்பு வந்தது."உனக்கு இவ்வளவு கோவம் வேணாம் அத்தே, நெஜமாவே என் மனசில இப்ப எதுவும் இல்லை அத்தே,என்னால நீ அனுபவிச்ச வலிகள் போதும் அத்தே.பழச மறந்திடுவோம்.மது கல்யாணம்தான் நமக்கு முக்கியம்.அவளுக்காக உன் மடையன் மகன்கிட்ட நான் பேசுவேன்.நீயும் அவள் சொன்ன மாதிரி பிகு பண்ணாமல் போய் பேசு.சரியா" மயூரா இலகுவாய் சிரித்தாள். பவானி கண்கள் கலங்கியது."போ அத்தை,போய் அத்தான்கிட்ட பேசு,நான் கொஞ்சம்  இந்த இரவிக்கை  வேலையை முடிச்சிடறேன்" மயூரா புன்னகையித்தாள். அவள் புன்னகையில்   திருப்தியுற்ற பவானியும்  அவ்விடம் விட்டு அகன்றார்.தனிமையில் விடப்பட்ட   மயூராவின் கண்களில்  கண்ணீர் குளம் கட்டியது. ஆசையாய் அவள் விரல்கள் அந்த பட்டுத்துணியை நீவின.இது போல  அன்று அதாவது ஐந்து  வருடங்களுக்கு முன் அவளும் தானே பட்டும் மணியுமாய்  மின்னினாள்.அனைத்தும் நொடி பொழுதில் தவிடு  பொடியானதே.இன்று விதி இவளை மீண்டும் அவன்  முன்னே கொண்டு போய்  நிறுத்தி விட்டதே.தனக்காக தங்கள் வாழ்க்கையை ஒத்தி வைத்த அந்தரன்-மது, அத்தை  பவானியின்  முகங்கள் அவள் கண் முன்னே நிழலாடியது.அவர்களுக்காகவாது தன் தீர்மானத்தை தளர்த்திக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்.மது திருமணம் வரையிலாவது மயூரா ருத்ரனுடன்  இலகுவாய் நடந்துக்  கொள்ளத்தான் வேண்டும். ஒரு தீர்மானத்திற்கு   வந்தவளாய் மயூரா ருத்ரனைத்தேடி அவன் அறைக்கு  சென்றாள்.ஏதோ புத்தகத்தில் ஆழ்ந்திருந்தவனை  மயூராவின் காலடியோசை  தலை நிமிர்த்திப் பார்க்க  வைத்தது.அவன் விழிகள் ஆச்சர்யத்தில் மலர்ந்தன.மயூராவும் எதுவும் பேசாமல்  அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.எவ்வளவு மாற்றங்கள் இவனுக்குள்.எங்கே அவனது வசீகரப் புன்னகை தொலைந்து போனது? ஆயிரம் கதைகள் பேசும் அவன் விழிகளில் ஜீவன் தொலைந்திருந்தது.தன்னை பழி வாங்கவிட்ட திருப்தி ஏன் இவன் முகத்தில் இல்லை.   எதையோ பறிகொடுத்தவன் போல்  அல்லவா அமர்ந்திருக்கிறான்.வந்த வேலையை பாரு மயூரா என மைண்ட் வாய்ஸ் கட்டளையிட,மயூரா பேச  ஆரம்பித்தாள்."நான் கொஞ்சம்  உங்ககிட்ட பேசணும் மாமா. என்னை எங்கயாச்சும்  வெளியே கூட்டிக்கிட்டு போக முடியுமா?"ருத்ரன் எதுவும்  பேசாமல் தலையசைத்தான்."சரி வா போகலாம்''ருத்ரன் கிளம்பத் தயாரானான்.அவரவர் வீட்டு வேலையில் ஆழ்ந்திருக்க,இவர்கள் வெளியேறியதை யாரும் கவனிக்கவே இல்லை.ருத்ரன் ஜீப் மலைப்பாதையில் இலாவகமாய் வழுக்கி இறங்கியது.அப்பவும் மயூரா எதுவும்  பேசாமல் இயற்கையை  இரசித்தபடி வந்தாள்.குளிர்ந்த காற்று அவள் நாசித் தடவி சென்றது.இரகசியமாய்  ருத்ரனின் கண்கள் மயூராவை தடவி சென்றது.அழகான இராட்சசி,சும்மாவே இலகு உடையில் இம்சை செய்வாள்.இப்பொழுது அவள் அணிந்து வந்திருந்த உடலோடு கவ்விய மெரூன் வர்ண சால்வாரில்  அட்டகாசமாய் இருந்தாள்.தன் வனப்பு பக்கத்தில் இருப்பவனை என்ன பாடுபடுத்தும் என்ற உணர்வேயில்லாமல் அவள் பாட்டுக்கு பச்சை மலைக்காட்டை  பார்த்தபடி வந்தாள்.ஒரு இடமாக பார்த்து ஜீப்பை நிறுத்தினான்.ஜீப்பை விட்டு இருவரும் கீழே இறங்கினார்கள்.ருத்ரன் பேச ஆரம்பித்தான்."மொதல்ல என்னை மன்னிச்சிடு மயூரா,அப்படி கேக்க கூட எனக்கு தகுதியில்லை.எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்த்தனம் பண்ணிட்டேன் நான்.அந்தரனுக்கு உன் அருமை தெரிஞ்ச அளவுக்கு எனக்குத் தெரியாமல் போச்சே.ஒரு வார்த்தை  உன்னையே கேட்டு இருந்திருக்கலாமேனு எத்தனை நாள் குற்ற உணர்வில் வெந்து புழுங்கியிருந்தேன்.நீ சொல்லாமல் போனது,அம்மா எங்கூட பேசாமல் போனது,வீட்டோட நிம்மதி சந்தோசம் எல்லாமே போய்டுச்சு மயூரா.நீ திரும்ப வந்தது என் உயிரே எங்கிட்ட திரும்ப வந்தது போல இருக்குது"ருத்ரன் மயூராவின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு மன்னிப்பு கோரும் விதமாய் பேசினான்.மயூரா முகத்தில் எந்த சலனமும் இல்லை.மன்னிப்பு  அவள் வேதனைக்கு மருந்தாகுமா?.மயூரா லேசாக புன்னகையித்தாள்."நான் நடந்த எதையுமே  இப்ப பேச வரல மாமா.என் விதி அப்படி நடந்திருக்கு. யாரையும் இதுல குற்றம் சொல்ல எனக்கு விருப்பமே இல்லை.தயவு செஞ்சி  பழசு   எதையும்  எங்கிட்ட பேசாதீங்க.நமக்குள்ள இனிமே அந்த உறவு இல்லை .இப்ப நான் வந்தது கூட மதுவுக்காக,என் அத்தைக்காக.என்னால யாரும் கஷ்ட்டப்படறத நான் எப்பவும் விரும்பியது இல்லை.நான் உங்க கூட பழைய மாதிரி பேசணும்னு மது விருப்பப்படறா. அவளுக்காகத்தான் நான் திரும்ப உங்ககிட்ட பேசறேன்"."அப்ப நீ எங்கூட பேச  விரும்பலையா மயூரா?" ருத்ரனின் கேள்வியில்  அடிப்பட்ட வலி தெரிந்தது."எனக்குனு என்ன விருப்பம் இருக்க போகுது மாமா.இல்லை நான்  விரும்பியதுதான் நடந்திருக்கா?"கண்களில் துளிர்த்த    கண்ணீரை சுண்டி விட்டாள்.தொடரும் </blockquote>

Name

Verification